NIEŚLUBNY SYN

JOANNA KRUPIŃSKA-TRZEBIATOWSKA

NIEŚLUBNY SYN / fragment powieści /

Mecenas Weber był już w piżamie, gdy przy drzwiach wejściowych jego domu rozległ się dzwonek. Naprędce narzucił na siebie szlafrok i ruszył niechętnie i wolno w stronę przedpokoju z nadzieją, że w międzyczasie intruz się zniechęci. Otworzył i ujrzał na progu panią w wieku balzakowskim w czerwonej pelerynie obszytej czarnym lisem i wielkim czarnym kapeluszu na głowie.

– O Boże! – jęknął w duchu. – A cóż to za szczyt ekstrawagancji? Śnię czy co u licha?

– Jestem babcią Jagody – odezwała się niskim głosem o ciepłej, ciemnej barwie zjawiskowa dama, lecz on nadal stał i patrzył nie mogąc ochłonąć ze zdumienia. Jednocześnie poczuł, że nogi się pod nim uginają i natychmiast pomyślał, że musiało wydarzyć się coś bardzo złego. Była to pierwsza myśl, jaka przeleciała mu przez głowę, przyprawiając go o nagły skurcz serca.

– Czy mogę wejść? – zapytała kobieta.

Zmitygował się niemal natychmiast zapraszając ją do swojego gabinetu. Obeszła pomieszczenie cztery razy dookoła zanim opadła na biedermajerowską kanapę stojącą w rogu pod wielką palmą. Mecenas Weber nadal stał jak zahipnotyzowany wpatrując się w niewiastę i czekał aż złapie oddech i sama powie co ją sprowadza. Ona jednak milczała, więc chcąc dać jej nieco więcej czasu na pozbieranie myśli zaproponował kieliszeczek brandy. Najwyraźniej nie dosłyszała.

– Napije się pani brandy? – powtórzył z naciskiem.

– Ależ skąd – odpowiedziała niemal urażonym tonem – nie przyszłam do pana z towarzyską wizytą – spojrzała na mecenasa Webera niemal groźnie. – Przyszłam zapytać czy pan wie, jaka kanalia wyrośnie z tego chłopca, którego wpuścił pan pod swój dach.

– Po co od razu takie mocne słowa?

– Nie wiem czy pan wie, że moja wnuczka wylądowała przez niego w szpitalu?

– Boże, tylko nie to – jęknął w głębi ducha mecenas Weber.– Czy to coś poważnego? – zreflektował się w porę.

– Mon Dieu! Poważnego? – wrzasnęła kobieta, podnosząc się z kanapy i jak demon albo wielki nietoperz zaczęła krążyć po jego własnym gabinecie w tym swoim wielkim, czarnym kapeluszu i czerwonej pelerynie. – Moja wnuczka targnęła się na swoje życie, a pan bezdusznie pyta czy to co coś poważnego? Czy może być cośpoważniejszego, bardziej dramatycznego i tragicznego zarazem? – dama opadła z powrotem na kanapę, a jej głos załamał się i demonstracyjnym ruchem ręki chwyciła się za serce. – Zostawiła list, że nie może dalej żyć w świecie takim jak ten, pełnym fałszu i zakłamania.

Mecenas Weber podszedł i pochylił się na mdlejącą teraz kobietą, mówiąc, że ogromnie mu przykro. W tym też momencie

zauważył na jej ręce pierścień z herbem rodowym własnej matki, lecz złożył to na karb przypadkowego zbiegu okoliczności, po chwili jednak przyszło mu do głowy, że to nie mógł być przypadek.

– Skoro należy do tego samego klanu i trafiła bezbłędnie do mojego własnego domu, musiała wiedzieć kim jestem. Ale skąd?

– Przykro? – rozpłakała się, co widząc w porę podał jej chusteczkę.

Kobieta podniosła się, zrzuciła z siebie pelerynę niedbałym ruchem przerzucając ją na sąsiedni fotel, a następnie nieco przytomniejszym wzrokiem spojrzała na Webera.

– Excusez Moi Monsieur ! Powinnam była uprzedzić pana, zatelefonować…, ale – zawahała się – to był impuls. Odruch panie mecenasie. Zwykle tak się nie zachowuję i nie nachodzę nikogo

w domu, ale w tym wypadku – widać było, że szuka dla siebie usprawiedliwienia – postanowiłam pana ostrzec.

– Sądzi pani, że grozi mi jakieś niebezpieczeństwo?

– Dobry Boże – złapała się rękami za głowę – jeszcze pan tego nie zauważył?

Znał ten głos, brzmiał znajomo, ale nie mógł sobie w żaden sposób przypomnieć, gdzie i kiedy się spotkali. W końcu tyle kobiet przewinęło się przez jego kancelarię przez te wszystkie lata praktyki.

– Czy my się znamy? – zapytał mocno zatroskanym głosem.

– Nie sądzę – odpowiedziała uśmiechnąwszy się nieznacznie, ale było w tym uśmiechu coś tajemniczego, coś co go zaniepokoiło. Był przekonany, że już ją kiedyś widział.

– Może w teatrze albo w operze? – pomyślał i zaczął taksować kobietę wzrokiem, ale wnet doszedł do wniosku, że trudno w dzisiejszej rzeczywistości zgadnąć, kto kim jest i gdzie bywa.

– Robiłam wszystko, aby chronić to dziecko przed złem tego świata i dałam się zwieść pozorom. Byłam pewna, że to uczciwy dzieciak, a nie jakaś podstępna szuja.

– On był uczciwy, droga pani, ogromnie uczciwy, ale nie mógł jej powiedzieć prawdy, sam mu to odradzałem. Uważałem, że wyznanie prawdy może wywołać nadmierny wstrząs.

– Prawdy? – wrzasnęła znowu kobieta, poderwawszy się znowu z fotela. – Jakiej znowu prawdy, o czym pan, na Boga bredzi?

– Marcin jest przyrodnim bratem Jagody – śmiertelnie poważnym tonem oświadczył mecenas Weber.

Kobieta zbladła i złapała się ręką za serce, a że wyglądało na to, że rzeczywiście jest jej słabo pospieszył z nitrogliceryną, którą zawsze od pewnego czasu miewał na podorędziu.

– Bardzo proszę, łaskawa pani – powiedział – to pomoże.

– Mnie też zamierza pan uśmiercić?

Weber nie był pewien czy kobieta mówi serio czy żartuje i dopiero teraz patrząc w jej piękne sarnie oczy przypomniał sobie, gdzie i kiedy ujrzał ją po raz pierwszy.
.https://www.facebook.com/pages/Zwi%C4%85zek-BEZ-Zobowi%C4%85za%C5%84/275369439181672?fref=ts