Rzeczywiste i Nierzeczywiste

***

Gdy będziesz kroczył ciemną doliną

Nie lekaj się

Milion świec płonie czerwona łuną

Milion świec łączy niebo z ziemią

Niczym most z ziemi do swiata cieni

I nieważne po której stronie stoisz

Miłość ocali cię od zapomnienia

Kamienie płaczą zroszone łzami

Zbroczone krwią kamienie mówią

Napiętnowane mają na sobie wyryte znaki

Tych run nie zatrze upływ czasu

Nie zmyje deszcz

Nie wypali żar

Nie zasypie piasek

Na jednym usiadł anioł skrzydlaty

Z naręczem wielkich złocistych kwiatów

W geście rozpaczy załamał ręce

Ze smutkiem patrzy okiem kamiennym

Na czarne ptaki

Żałobne szaty kobiety w czerni

Kroczacej z wieńcem

W niezakłóconej ciszy przestworzy

Czerwonym mostem kroczą szpalery

Milczących cieni

Nie widzisz dłoni lecz czujesz wszędzie

Pełne tęsknoty skruszone serca

W wieczornej ciszy można posłyszeć

Szeptem wypowiadane ciche wyznania

Można odnaleźć lekkie westchnienia

Pełne goryczy czyjeś wezwania

Wnet cię ogarnie fala wzruszenia

Gdy pośród krzyży gdzieś w głębi nocy

Cień się wynurzy nierzeczywisty

Utkany z marzeń

W płaszcu z tęsknoty

I już byś pobiegł

I juz byś schwycił

Iskrzący obłok gęstej materii

Zawierzył święcie mglistej iluzji

Przekutej w fantom

Niezapomniane wracają chwile

Gdy widmo trzymasz za poły fraka

Powietrze iskrzy

Światło wibruje

I jakaś dziwna gra muzyka

Tuż przed północą gasną lampiony

I świat pogrąża się w gęstym mroku

Niebo miarowo zacina deszczem

Pożoga niknie

I miłość blednie

Brniesz przez kobierce brunatnych liści

Więc jesli kroczysz ciemną doliną

Po której łodzie do nieba płyną

Nie zbaczaj z drogi

Trzymaj sie szlaku

Nie daj się wciagnąć wprost w pętlę czasu

Każdy z nadzieją zapala świecę

Że wraca ten co wczoraj zasnął

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Kazimierz Świegocki Niepojęty logos znaczeń.Refleksje nad metafizycznymi momentami w wierszach Joanny Krupińskiej-Trzebiatowskiej /Agata Hrycyk

Kazimierz Świegocki Niepojęty logos znaczeń. Refleksje nad metafizycznymi momentami w wierszach Joanny Krupińskiej-Trzebiatowskiej Joanna Krupińska-Trzebiatowska należy do tej generacji poetów, którzy zaczęli rozwijać swoje skrzydła mniej więcej wtedy, gdy kończyła swój żywot Polska Rzeczpospolita Ludowa, a zaczynała się Trzecia Rzeczpospolita. Pośród debiutantów tego pokolenia znaczącą część stanowiły osoby w wieku, który dla poetów uważany jest za wiek co najmniej średni, w każdym razie za w pełni dojrzały. Jest rzeczą godną uwagi, że niektóre z tych osób zaprezentowały już od pierwszego tomiku również dojrzałą, na miarę swojego talentu, poezję, tak jakby czas przed debiutem był okresem dyskretnego, lecz gruntownego ich terminowania. Joanna Krupińska-Trzebiatowska nie tylko potwierdza faktyczność tego zjawiska, lecz zdaje się ją demonstrować w stopniu szczególnie wysokim. Dojrzałość jej poezji wyraża się przede wszystkim w bogactwie, powadze oraz intelektualnej i em...

Czytaj więcej

DOKTOR Q - recenzja

FIKCJA LITERACKA CZY WIZJA PRZYSZŁOŚCI? Kilka miesięcy temu dostałam pięknie wydaną powieść Joanny Krupińskiej-Trzebiatowskiej p.t. „Doktor Q”. (z reprodukcją obrazu Janusza Trzebiatowskiego z cyklu „Ona” na okładce). Kilkakrotnie zabierałam się do czytania i za każdym razem jakieś wydarzenia mi to uniemożliwiały, tak jakby tajemnicze siły nie chciały abym zapoznała się z treścią powieści. W końcu udało mi się wreszcie odłożyć wszystko na bok i przeczytać książkę. Jestem oczarowana nowoczesnym ujęciem tematu. Treść dotyczy zapłodnienia in vitro, dokonywanego na masową skalę. Wiąże się z tym wspaniale rozrysowana spiskowa teoria dziejów. Do tego zgrabna intryga, ciekawie naszkicowane postacie… Książka ma w sobie elementy powieści sensacyjnej, fantastyczno-naukowej, science fiction, psychologicznej, wreszcie kryminału; zawiera wątki historyczne, nawiązania do biblii, do dziejów Masonerii, zawiera ciekawostki archeologiczne, astronomiczne i medyczne. Księżyc, Mars, Sfinks. Piramidy w G...

Czytaj więcej

Z Joanną Krupińską-Trzebiatowską, poetką, prozaikiem, publicystką, redaktor naczelną HYBRYDY – pisma adresowanego do ludzi sztuki, rozmawia Katarzyna Majewicz. Jest pani z wykształcenia prawnikiem, byłym prokuratorem krakowskiej prokuratury, ale też wydała pani kilka powieści oraz kilka tomików wierszy. Jak się zatem trafia z prokuratury do literatury? – Jakkolwiek bezpośrednio po ukończeniu wydziału prawa UJ zostałam prokuratorem i dopiero niedawno przeszłam w stan spoczynku, to moje związki z poezją są o wiele dłuższe. Poetą po prostu trzeba się urodzić! Prawdą natomiast jest, że przez wiele lat pisałam wyłącznie do szuflady, a pierwszy wiersz opublikowałam dopiero w 1988 na łamach nieistniejącego już „Życia literackiego”, gdy po poważnym wypadku samochodowym ważyły się moje losy. Bez wątpienia ten wypadek zmienił moją optykę postrzegania świata, zmusił do refleksji nad sensem ludzkiej egzystencji a w dalszej konsekwencji uczynił mnie również prozaikiem. Pani powieść „Niedo...

Czytaj więcej

cygnus

Szukaj na tym blogu